Environmental Innovation and Societal Transitions nr 35, 2020.
Polityka energetyczna Polski znajduje się na rozdrożu. W raporcie „Risks associated with the decarbonisation of the Polish power sector” pokazujemy optymalne (najtańsze) miksy polskiego sektora energii elektrycznej w różnych scenariuszach, a także związane z nimi ryzyka. Analizujemy dwie możliwe ścieżki ewolucji sektora: bazowy (brak redukcji CO2) i dekarbonizacyjny, w którym przyjmujemy, że zmniejszenie emisji CO2 jest istotnym celem polityki. Pokazujemy, że dekarbonizacja oznacza nieco wyższe koszty, ale dwukrotnie mniejszą emisję CO2 w sektorze energetycznym. Obie ścieżki wiążą się z ryzykami ekonomicznymi i pozaekonomicznymi. Scenariusz bazowy może wiązać się z utratą reputacji na arenie międzynarodowej, nieefektywnością wydatków na badania i rozwój technologii związanych z wydobyciem i produkcją węgla oraz uzależnieniem od importu węgla. Scenariusz dekarbonizacji może wiązać się z likwidacja miejsc pracy w górnictwie, mniejszą stabilnością produkcji energii i uzależnieniem od importowanych technologii. Ponadto relatywnie wysokie nakłady inwestycyjne w energetyce, których wymaga scenariusz dekarbonizacji, mogą wypierać inne projekty inwestycyjne w gospodarce. Polityka publiczna ma instrumenty, które pozwoliłyby przeciwdziałać negatywnym skutkom mniej stabilnej produkcji energii oraz spadkowi liczby miejsc pracy w górnictwie.
Dziękujemy Janowi Rutkowskiemu, Piotrowi Lewandowskiemu, Robertowi Jeszke i jego zespołowi oraz Grzegorzowi Klimie za cenne wskazówki i komentarze. Dziękujemy Agacie Miazdze za wsparcie redakcyjne. Badanie zostało przeprowadzone w ramach projektu TRANSrisk, finansowanego z programu badawczego Komisji Europejskiej Horyzont 2020 (nr grantu: 642260). Raport rozszerza wnioski opisane w artykule Antosiewicz et al. (2018). Stosuje się zwyczajowe zastrzeżenia. Wszelkie błędy są nasze.
Environmental Innovation and Societal Transitions nr 35, 2020.