Kontakty społeczne są kluczowym kanałem przenoszenia chorób zakaźnych rozprzestrzeniających się drogą oddechową, takich jak COVID-19. Brakuje jednak dowodów na to, czy charakter i organizacja pracy wpływają na rozprzestrzenianie się COVID-19 w różnych krajach. Opracowałem metodologię pomiaru ekspozycji zawodowej na zarażenie wynikające z kontaktów społecznych w rożnych krajach. Połączyłem sześć wskaźników opartych o dane Occupation Information Network (O*NET) i European Working Condition Survey (EWCS). Stosując moją metodologię dla 26 krajów europejskich, pokazuję znaczne różnice międzynarodowe w poziomie ekspozycji na zarażenie w porównywalnych zawodach. Zróżnicowanie ekspozycji zawodowej zdefiniowane na poziomie krajów (z wyłączeniem zawodów medycznych) jest istotnie powiązane ze wzrostem liczby przypadków i liczbą zgonów z powodu COVID-19 we wczesnym stadium pandemii (do czterech tygodni po 100. przypadku). Zależność między poziomem ekspozycji zawodowej na zarażenie a rozprzestrzenianiem się COVID-19 jest szczególnie silna w przypadku pracowników w wieku 45–64 lat. Pokazuję, że ok 20-25% zróżnicowania między krajami europejskimi pod względem liczby przypadków COVID-19 i zgonów można przypisać różnicom w zakresie poziomu ekspozycji zawodowej na zarażenie. Różnice te wynikają również ze specyficznych dla różnych kraju wzorców kontaktów społecznych w pracy, a nie ze struktur zawodowych. Wnioski zachowują ważność, jeśli uwzględnić różnice w rygorystyczności polityk przeciwdziałania epidemii. Moje badanie wskazuje, że pomiar interakcji w miejscu pracy może pomóc w przewidywaniu przebiegu kolejnych fal pandemii COVID-19.
Dziękuję Karolowi Madoniowi za pomoc w realizacji badania. W artykule wykorzystuję dane Eurostat. Eurostat nie ponosi odpowiedzialności za wnioski, które są wnioskami autora. Stosuje się zwyczajowe zastrzeżenia. Wszelkie błędy są moje.
