Część osób w kryzysie ubóstwa energetycznego nie może liczyć na wsparcie bliskich. Programy zwalczania tego problemu mają także ograniczoną skuteczność ze względu na trudności w dotarciu do gospodarstw domowych w kryzysie ubóstwa. Bez wsparcia instytucjonalnego, materialnego i emocjonalnego, osoby w ubóstwie energetycznym nie mogą trwale poprawić swojej sytuacji. Proponujemy, aby w szerszym zakresie wykorzystać sieci wsparcia społecznego do ograniczania tego problemu społecznego. Zaangażowanie lokalnych liderów, grup społecznych i organizacji ułatwi dotarcie do osób ubogich energetycznie i zwiększy skuteczność polityki publicznej. W szczególności rekomendujemy trzy działania:
1) wykorzystanie potencjału lokalnych organizacji w dotarciu do ubogich energetycznie gospodarstw domowych,
2) rozszerzenie zakresu wsparcia w realizacji inwestycji dzięki pomocy udzielanej przez organizacje społeczne,
3) uwzględnienie szczególnych potrzeb energetycznych w konstrukcji instrumentów przeciwdziałania ubóstwu energetycznemu.
Dziękujemy Janowi Rutkowskiemu i Aleksandrze Krugły za cenne uwagi oraz pomoc w opracowaniu tekstu. Podziękowania składamy też Federacji Organizacji Socjalnych Województwa Warmińsko – Mazurskiego FOSa oraz Fundacji Niesiemy Nadzieję za pomoc w organizacji badań. Badanie sfinansowane ze śśrodków European Climate Foundation. Treść niniejszej publikacji wyraża poglądy Autorów i niekoniecznie jest tożsama ze stanowiskiem Instytutu Badań Strukturalnych. Stosuje się zwyczajowe zastrzeżenia.