“Zielony” wzrost a heterogeniczność preferencji

W badaniu weryfikuję hipotezę czy postęp technologiczny w sektorach „czystych” technologii, tzn. nieemitujących CO2, prowadzi do spadku emisji. Udowadniam, że zależność jest prawdziwa jedynie wtedy, kiedy produkty z „czystych” i „brudnych” (emitujących CO2) sektorów gospodarki są wystarczająco substytucyjne dla konsumentów. Udowadniam, że substytucyjność ta jest większa, kiedy liczba rodzajów produktów z sektorów „czystych” technologii rośnie. Wyniki zostały wyprowadzone z teoretycznego modelu analitycznego, który łączy strukturę modelów „kierunkowych zmian technologicznych” (ang. directed technological change) oraz modeli wyborów dyskretnych konsumentów. Wnioski z modelu teoretycznego można wykorzystać do projektowania polityk publicznych. Polityka, która wspiera rozwój sektorów „czystych” technologii powinna być uzupełniana polityką gwarantującą różnorodność rodzajów „czystych” produktów. Dla przykładu, subsydium dla rozwoju „czystych” środków transportu powinno wspierać szeroką gamę alternatywnych technologii (transport publiczny, samochody elektryczne, samochody na wodór etc.).