W artykule konstruujemy model typu DSGE rozwijający podstawowy model poszukiwań i dopasowań na rynku pracy pochodzący od Mortensena i Pissaridesa (1994). Naszym zasadniczym celem jest dekompozycja osób niepracujących na dwie grupy: osoby nieaktywne zawodowo oraz osoby bezrobotne, w sposób umożliwiający modelowanie pełnej, dziewięcioelementowej, tablicy przepływów pomiędzy stanami na rynku pracy – zatrudnieniem, bezrobociem i biernością zawodową. W modelu przyjmujemy, że osoby niepracujące wysyłają oferty pracy zgodnie z procesem Poissona modyfikując intensywność tego procesu a tą drogą oczekiwaną wartość znalezienia pracy. Dekompozycja osób niepracujących na osoby bezrobotne oraz bierne odbywa się, w zgodzie z praktyką statystyczną stosowaną w badaniach typu LFS w Unii Europejskiej czy CPS w USA, na podstawie tego, czy dana jednostka w przeciągu ostatniego miesiąca przed momentem wykonywania badania wysłała przynajmniej jedną ofertę pracy czy nie. Dowodzimy, że tak rozszerzony model RBC z frykcjami na rynku pracy jest zdolny zarówno do odwzorowania przepływów jak i do jakościowo i ilościowo poprawnego odzwierciedlenia cyklicznych własności bezrobocia, bierności zawodowej, zatrudnienia, płac oraz wakatów. W szczególności w modelu występuje bliska obserwowanej skala przepływów pomiędzy stanami na rynku pracy, a także wyraźna antycykliczność bezrobocia i ujemna korelacja między wakatami a bezrobociem, a więc jakościowo poprawna krzywa Beveridge’a. Własności tej nie mają standardowe modele poszukiwań i dopasowań w których korelacja między wakatami i bezrobociem jest dodatnia, a zmienność bezrobocia w cyklu koniunkturalnym niska. Kluczowe znaczenie dla zdolności modelu do odzwierciedlenia faktów empirycznych ma wyróżnienie w obrębie gospodarstwa domowego grupy osób o niższej produktywności pracy, które relatywnie częściej koncentrują się na produkcji domowej, pozostając zawodowo bierne częściej niż osoby bardziej produktywne.
