Kogo chroni lockdown: ekspozycja na zarażenie w pracy w trakcie pandemii
2 kwietnia 2021
Na podstawie danych z badania Diagnoza.plus oraz dostarczonych przez GUS oszacowaliśmy, jak poziom ekspozycji na zarażenie w miejscu pracy zmieniał się podczas pandemii.
Badanie poziomu kontaktów społecznych jest niezbędne do zrozumienia transmisji chorób zakaźnych przenoszonych drogą kropelkową lub przez bliski kontakt, takich jak COVID-19. Interakcje w miejscu pracy stanowią większość kontaktów społecznych wśród osób w wieku produkcyjnym. Potwierdziły to także badania sprzed pandemii w oparciu o fantastyczny eksperyment społeczny z Wielkiej Brytanii.
Piotr Lewandowski opracował metodę mierzenia ekspozycji na zarażenie w miejscu pracy wykorzystując sześć wskaźników opartych na:
- kontakt z chorobami lub infekcjami (na podstawie danych O*NET, Occupation Information Network – O*NET)
- fizyczna bliskość w miejscu pracy (O*NET)
- kontakt z klientami, uczniami lub pacjentami (na podstawie danych European Working Condition Survey – EWCS oraz analogicznie D+)
- wykonywanie pracy w przestrzeni publicznej (EWCS, D+)
- wykonywanie pracy w siedzibie klienta (EWCS, D+)
- brak możliwości pracy z domu (EWCS, D+)
W ramach piątej fali D+ zapytaliśmy uczestników o kontakty w miejscu pracy. Ankietowani odpowiedzieli na te pytania w odniesieniu do lutego 2021 r., a także (retrospektywnie) do lutego 2020 r. (czyli przed pandemią), oraz w kwietniu 2020 r. (tj. podczas okresu najsilniejszych restrykcji). Aby zmierzyć popularność pracy z domu, użyliśmy danych z pierwszej fali D+, a także danych z realizowanego przez GUS Badania Aktywności Ekonomicznej Ludności za 2019 r. Pozwoliło nam to oszacować, jak poziom ekspozycji na zarażenie w miejscu pracy zmieniał się podczas pandemii.
Wyniki badania prezentowane są w poniższym raporcie.
Tutaj można znaleźć raporty podsumowujące wszystkie edycje badania Diagnoza.plus
