Pomiar ubóstwa energetycznego w Polsce z użyciem wielowymiarowego wskaźnika ubóstwa energetycznego

Ubóstwo energetyczne to złożony problem, który jest najczęściej spowodowany niskimi dochodami, wysokimi kosztami energii lub mieszkaniem w budynku o niskiej efektywności energetycznej. Różne wskaźniki pozwalają zidentyfikować te czynniki, ale wśród naukowców nie ma zgody co do tego, który ze wskaźników jest najlepszy lub jak praktycznie połączyć odmienne wyniki. W związku z tym, mapowanie ubóstwa i planowanie polityki wsparcia może skorzystać na jednolitym wskaźniku. Z tego powodu stworzyliśmy wielowymiarowy wskaźnik ubóstwa energetycznego przy użyciu metodologii zaproponowanej przez Alkire i Foster (2008). Wskaźnik uwzględnia pięć wymiarów deprywacji energetycznej: dwa obiektywne wskaźniki „wysokie koszty, niskie dochody” i „wysoki udziału wydatków na energię w dochodach”, a także trzy subiektywne wskaźniki: „niezdolności do utrzymania odpowiedniej temperatury w domu”, „przeciekające dachy lub wilgoć” i „trudności z opłacaniem rachunków za media”. Za ubogie uznajemy te gospodarstwa domowe, które doświadczają co najmniej dwóch form deprywacji. Stosujemy nasz indeks na przykładzie Polski przy użyciu danych z Badania Budżetów Gospodarstw Domowych. W 2017 r., 10% gospodarstw domowych w Polsce cierpiało z powodu wielowymiarowego ubóstwa energetycznego, a około połowa tych gospodarstw domowych była również uboga dochodowo. Gospodarstwa domowe zamieszkujące budynki zbudowane przed 1946 r., zamieszkujące obszary wiejskie oraz emeryci i renciści są szczególnie zagrożeni wielowymiarowym ubóstwem energetycznym.